Lowietje vertelt…

Zoooo, de eerste echte blog! Vanaf nu beloof ik jullie mee te nemen in het dagelijks leven van Lowietje, een kijkje achter de schermen. 

Vandaag is als elke andere dag en ben ik in Lisse. Hier zijn we met man en macht aan het werk om het restaurant Lowietje Lisse in orde te maken. Als je bedenkt dat we hier tien weken geleden zijn gestart met de verbouwing, kan je je vast wel voorstellen dat er een hoop is veranderd. Wellicht heb je al een deel van het interieur gezien via onze sociale media?

Bij het opengaan van de schuifdeuren, lopen de eerste gasten van het hotel me al tegemoet. Ik begroet ze met een glimlach en wens ze een fijne dag. Ik ben zo blij dat ze er zijn! Dat ze kunnen zien en deels ervaren wat wij aan het creëren zijn. Het is zonde dat we het nog steeds niet met jou kunnen delen, dus het handje vol gasten in het hotel geeft mij een rijk en trots gevoel. Zij hebben alvast kunnen proeven van ‘Lowietje’.

Thuis bij Lowietje

Een heerlijke espresso maakt dit moment even van mij. Ik droom weg aan de nu al prachtig ingerichte bar waarbij mooie bossen bloemen het plaatje en gevoel compleet maken. Oh, wat zou het toch mooi zijn als er naast bloemen ook gasten zijn die thuiskomen bij Lowietje en hun dag starten met diezelfde lekkere espresso. 

Ik voel de realiteit weer opkomen en voeg mij samen met het managementteam. We gaan vergaderen. Om groepsvorming te voorkomen hebben we de vergadering verdeeld in tijdsblokken. Gezamenlijk vergaderen is er niet bij. 

In de eerste sessie komt de persconferentie van maandag aan bod. ‘Laten we er niet te lang bij stil staan’ is onze conclusie. Wederom weinig perspectief voor de horeca. 

Ken je dat? Dat je onder de douche staat, maar de kraan niet opengaat. Je wilt iets zo graag, voor je eigen gevoel ligt het voor het grijpen maar steeds is daar iets of iemand die het afpakt.

Even baal ik, een gevoel van machteloosheid overvalt me, maar dat is snel verdwenen als we het volgende agendapunt aansnijden. In mijn achterhoofd blijft tijdens de vergadering toch het gevoel van onduidelijkheid hangen. Ik heb graag wat meer grip en mijn gevoel valt te omschrijven als een ‘Corona humeur’. Niet iets waar je de hele dag mee onder je arm wilt lopen.  

Vernieuwing en creativiteit

Met de kater van maandag nog in mijn gedachten en de vergadering in mijn achterhoofd verschijnt er toch ook brede glimlach op mijn gezicht als ik denk aan wat me straks te wachten staat. 

Elke dag zit in deze periode vol vernieuwing en dat is leuk! Is het niet in het interieur, dan is het in andere vormen van creativiteit want daar bruist het van bij de Lowietje Groep. In deze periode bundelen we alle creatieve geesten en hier komt veel moois uit. 

Zo hebben we bij Venneper Lodge, de Vogelensangh en Lowietje Lisse een heuse drive-in en bij Langs Berg en Dal in Noordwijk is de wandelroute (aanrader!) de afgelopen tijd druk bezocht. 

Vreugde en machteloosheid gaan hand in hand

Het was heerlijk om de afgelopen tijd, waarbij we diverse seizoenen voorbij zagen komen, de gezichten van onze gasten te zien stralen bij take away en drive-in. Het gevoel van gastvrijheid en iedereen te mogen ontvangen maakte ons warm van binnen en doet ons uitkijken naar de dag dat we ons favoriete woord weer mogen zeggen bij binnenkomst: Welkom!

Vreugde maar ook het gevoel van machteloosheid wisselen elkaar continu af. Want waar we voor 99% positief zijn in deze Corona periode slaat 1% van ons humeur ook weleens om naar het ‘Corona humeur’. Vooral als je na de volgende persco weer de deksel op je neus krijgt en realiteit hard inslaat.  Het gevoel van open zijn, mensen verwennen en gastvrijheid ten top wint het helaas niet bij de regels die gehandhaafd blijven. Het feit blijft: we zijn dicht! Keiharde woorden, keiharde realiteit. 

Welkom bij Lowietje

Welkom, ons favoriete woord. We weten niet wat er komen gaat. Maar wanneer we mogen zijn wij er meer dan klaar voor! We kunnen niet wachten! Alvast welkom bij Lowietje!